دوران نامزدی و عقد مهمترین دوران زندگی و ازدواج برای هر فرد است و نکات مهم مربوط به مشکلات دوران عقد و نامزدی به زوج های جوان در هرچه بهتر کردن روابط بین شان در این دوران کمک میکند. آغاز هر زندگی مشترکی به مقدمات و آمادگی‌های خاصی نیاز دارد. نمی‌توان امروز آشنا شد و فردا زیر یک سقف رفت؛ هر چند بعضی از ازدواج‌ها خیلی سریع از مرحله خواستگاری به عروسی می‌رسند ولی در بسیاری از آنها مشکلات، تازه بعد از آغاز زندگی مشترک خود را نشان می‌دهند چون زن و مرد همدیگر را نمی‌شناختند؛ خوبی دوران عقد همین است که میتواند به شناخت همسران از هم کمک کند؛ اما به شرطی که به اندازه باشد. دکتر محمد بهشتیان، روان‌شناس و مدرس دانشگاه این دوران را بررسی کرده است. طبق عرف جامعه ما ازدواج سه مرحله دارد؛ نامزدی، عقد و عروسی. در دوران عقد دختر و پسر خودشان را برای شروع زندگی مشترک آماده می‌کنند. در این دوران دختر در حال آماده کردن جهیزیه و پسر هم به دنبال مهیا کردن خانه و شرایط مالی است.
از سوی دیگر، دوران عقد مدل کوچکی از زندگی مشترک است. زندگی مشترک شرایط و نیازهایی دارد که همسران باید قبل از شروع آن، از طریق آموزش خود را برای ورود به زندگی جدید آماده کنند.
بنابراین هدف از دوران عقد آمادگی فیزیکی و روانی همسران برای آغاز زندگی مشترک است.
طولانی شدن دوران عقد در کنار همه خطراتی که دارد، یک زنگ خطر خیلی ویژه را برای زوج های جوان به صدا در می آورد. شما فکر می کنید نسبت به یکدیگر سرد شده اید و همین عامل قهر و آشتی های پی در پی می شود.
مشاوران ازدواج می گویند بهترین طول مدت دوران عقد شش ماه تا یک سال است. فلسفه دوران عقد آشنایی بیشتر زوجین با یکدیگر و رسیدن به این قطعیت است که: "ما می خواهیم با هم زندگی کنیم." دوران عقد به دلیل یک جا زندگی نکردن زوجین، نداشتن حریم خصوصی و رفت و آمدهای همیشگی، دورانی پر از فشار روانی و تنش است. هرچه این دوره طولانی تر شود فشارهای خانواده ها و امکان ایجاد اختلاف و بحث و مشاجره بیشتر می شود. به طور معمول 3 سال برای دوره عقد زمان زیادی است.
ممکن است در این دوره، خانواده شما یا همسرتان کم کم خسته شوند و این خستگی را در قالب تغییر رفتارهایی نشان دهند که طبیعتا این فشارها از سوی شما یا همسرتان به دیگری منتقل و سبب کوک شدن ساز یک بحث و مشاجره می شود.
از سوی دیگر برخی تعامل های سازنده و اتفاق های مثبت، پس از ازدواج و فقط پس از انتقال به خانه جدید برای زوجین رخ می دهد. پس نوشداروی مشکل شما انتقال هرچه سریع تر به خانه خودتان است.اما تا زمانی که امکان این امر خیر میسر شود، توصیه های زیر به شما در بهبود روابط کمک می کند .
از کلیدهای ارتباطی استفاده کنید نه از قفل ها! به این مثال توجه کنید:
قفل ها:
تو نسبت به من بی توجه شدی!
تو دیگر مرا دوست نداری!
تو بلد نیستی با یک خانم چه طور رفتار کنی!
کلید ها:
من به توجه تو نیاز داشتم و احساس کردم به من توجه نداری!
من به محبت بیشتر تو نیاز دارم!
من به این که به من بگویی دوستم داری نیاز دارم! دلم می خواهد با من این طوری صحبت کنی!
من دوست دارم با من این طوری رفتار کنی!
از سوی دیگر، دوران عقد مدل کوچکی از زندگی مشترک است. زندگی مشترک شرایط و نیازهایی دارد که همسران باید قبل از شروع آن، از طریق آموزش خود را برای ورود به زندگی جدید آماده کنند.
بنابراین هدف از دوران عقد آمادگی فیزیکی و روانی همسران برای آغاز زندگی مشترک است.
طولانی شدن دوران عقد در کنار همه خطراتی که دارد، یک زنگ خطر خیلی ویژه را برای زوج های جوان به صدا در می آورد. شما فکر می کنید نسبت به یکدیگر سرد شده اید و همین عامل قهر و آشتی های پی در پی می شود.
مشاوران ازدواج می گویند بهترین طول مدت دوران عقد شش ماه تا یک سال است. فلسفه دوران عقد آشنایی بیشتر زوجین با یکدیگر و رسیدن به این قطعیت است که: "ما می خواهیم با هم زندگی کنیم." دوران عقد به دلیل یک جا زندگی نکردن زوجین، نداشتن حریم خصوصی و رفت و آمدهای همیشگی، دورانی پر از فشار روانی و تنش است. هرچه این دوره طولانی تر شود فشارهای خانواده ها و امکان ایجاد اختلاف و بحث و مشاجره بیشتر می شود. به طور معمول 3 سال برای دوره عقد زمان زیادی است.
ممکن است در این دوره، خانواده شما یا همسرتان کم کم خسته شوند و این خستگی را در قالب تغییر رفتارهایی نشان دهند که طبیعتا این فشارها از سوی شما یا همسرتان به دیگری منتقل و سبب کوک شدن ساز یک بحث و مشاجره می شود.
از سوی دیگر برخی تعامل های سازنده و اتفاق های مثبت، پس از ازدواج و فقط پس از انتقال به خانه جدید برای زوجین رخ می دهد. پس نوشداروی مشکل شما انتقال هرچه سریع تر به خانه خودتان است.اما تا زمانی که امکان این امر خیر میسر شود، توصیه های زیر به شما در بهبود روابط کمک می کند .
از کلیدهای ارتباطی استفاده کنید نه از قفل ها! به این مثال توجه کنید:
قفل ها:
تو نسبت به من بی توجه شدی!
تو دیگر مرا دوست نداری!
تو بلد نیستی با یک خانم چه طور رفتار کنی!
کلید ها:
من به توجه تو نیاز داشتم و احساس کردم به من توجه نداری!
من به محبت بیشتر تو نیاز دارم!
من به این که به من بگویی دوستم داری نیاز دارم! دلم می خواهد با من این طوری صحبت کنی!
من دوست دارم با من این طوری رفتار کنی!
